GOŚCIE Z KAZACHSTANU

Kazachstan - to państwo leżące częściowo w Europie i częściowo w Azji, powstałe w 1991 w wyniku rozpadu Związku Radzieckiego. Graniczy z następującymi państwami: Chinami, Kirgistanem, Turkmenistanem, Uzbekistanem  oraz Federacją Rosyjską. Łączna długość granic Kazachstanu wynosi 12 187 km. Kazachstan ma również dostęp do największego jeziora świata – Morza Kaspijskiego na długości 2340 km.
Rok 2006 ma szczególne znaczenie dla stosunków Kazachstanu z Polską. Jest to bowiem siedemdziesiąta rocznica smutnego wydarzenia w historii narodu polskiego: deportacji Polaków z terytorium Ukrainy do Kazachstanu.
Historia Polaków w Kazachstanie liczy setki lat. Ma głębokie korzenie i tradycje. Archiwalne pisma mówią, że już w 1246 roku polski podróżnik i mnich Benedykt wraz z Włochem Giovannim Carpinim na drodze do imperium mongolskiego odwiedził Azję Centralną i przeszedł wraz z ekspedycją przez tereny dzisiejszego Kazachstanu. Według historyków był to pierwszy pobyt Europejczyków na Wielkim Stepie. Wydarzyło się to 25 lat przed słynną podróżą Marco Polo. Benedykt i Carpini zostawili potomnym wiele cennych historycznych zapisów, mówiących o tradycjach, obyczajach i sposobie życia koczowników Azji Centralnej - przodków współczesnych Kazachów.
W latach 30-tych XIX wieku zsyłano do Kazachstanu politycznych przeciwników carskiej Rosji, bojowników o wolność, wśród których wielu było Polaków. Ludzie tacy jak Adolf Januszkiewicz, Gustaw Zieliński i Bronisław Zaleski, którzy poświęcili Kazachstanowi swoje życie i twórczość, zostawili ważny ślad w kazachskiej historii i kulturze. Adolf Januszkiewicz, przyjaciel Mickiewicza uwieczniony w trzeciej części "Dziadów", dobrze znał język i obyczaje Kazachów. Przez 18 lat zbierał kazachskie pieśni, legendy i wierzenia, by opublikować je w 1861 roku w Paryżu po polsku w swoich "Dziennikach i listach z podróży po stepach kirgiskich".
Warto podkreślić, że w wielu przypadkach życie Polaków przybyłych do Kazachstanu zależało od przyjmujących ich do swojej społeczności miejscowych. Nie zważając na nieprzychylne nastawienie władz prości ludzie odnosili się do deportowanych Polaków bez nienawiści, często dzielili się z nimi tym, co mieli. Zachował się donos do sekretarza Komitetu Centralnego, w którym urzędnik pisał, że w jednym z kołchozów obwodu kustanajskiego "zesłanym zgotowano serdeczne przyjęcie i oddano im całodzienny udój mleka, tak że nawet dzieci kołchoźników w przedszkolu kołchozowym zostały tego dnia bez mleka". W miejscach przybycia Polaków tworzono osiedla i wioski. I tak w 1936 roku utworzono wioskę Oziornoje w rejonie tajynszyńskim obwodu północnokazachstańskiego. W 1941 roku w pobliżu osady w rezultacie osiadania gruntu i spływu wody powstało jezioro, w którym pojawiło się dużo ryb. Ryby te były jedynym pożywieniem i w czasie wojny uratowały wielu ludzi przed śmiercią głodową.

W czasie wojny do Kazachstanu przybywała ludność ewakuowana z frontu, deportowano całe narody, a z Kazachstanu na front mobilizowano rezerwy ludzkie. Właśnie w Kazachstanie w latach drugiej wojny światowej sformowała się armia pod dowództwem polskiego bohatera narodowego generała Władysława Andersa.
W trudnych wojennych czasach Polakom udało się ochronić swoje życie duchowe i kulturalne. W Kazachstanie znany polski poeta futurysta Aleksander Wat napisał znakomity wiersz "Wierzby w Ałmaty", a także wiele innych. Poeta Jan Huszcza napisał w Kazachstanie cykl poetycki, opublikowany później przez Jarosława Iwaszkiewicza i Ziemowita Fedeckiego w czasopiśmie "Twórczość".

Jak wiadomo w Polsce do 1989 roku pisanie o deportacjach Polaków do Kazachstanu było zakazane, ale w wierszach Jana Huszczy ta informacja nie była przekazywana wprost. Były natomiast kazachskie pejzaże, rozmowy z Kazachami przy ognisku, wyrażenie cierpienia i bólu dwóch narodów...

Powojenna sytuacja Polaków, podobnie jak i innych deportowanych narodów, określona została postanowieniem Rady Komisarzy Ludowych ZSRR z 8 stycznia 1945 roku "O sytuacji prawnej specjalnych przesiedleńców".

Postanowienie to nie tylko ograniczało swobodę przemieszczania się, ale także możliwość zdobycia wykształcenia, pracy itd. Dopiero w 1956 roku Polaków wyjęto z rejestru "specjalnego osiedlenia". Do tego czasu zajęli już oni jednak poczesne miejsce w systemach gospodarczych na terenach, na których mieszkali. Odegrali wielką rolę w zagospodarowywaniu nowych terenów pod uprawę w latach 60-tych XX wieku. Na przykład w okręgu Kokczetawskim wśród kierownictwa oddziału rejonowego (przewodniczący kołchozów, pracownicy miejscowych organów władzy itd.) znaczny procent stanowili Polacy. Jako nosiciele tradycyjnej polskiej kultury to właśnie oni stworzyli podstawę współczesnej polskiej diaspory w Republice Kazachstanu.

Obecnie w Kazachstanie według statystyk żyje około 50 tysięcy Polaków. Badacze przypuszczają jednak, że Polaków kazachskich, którzy przez władze sowieckie zapisani byli jako Ukraińcy albo Rosjanie, jest znacznie więcej - około 100 tysięcy. Los rozrzucił ich po różnych zakątkach Kazachstanu. Największe grupy Polaków znajdują się w obwodzie północnokazachstańskim, kokczetawskim, akmolińskim, karagandyjskim i ałmatyńskim. Wraz z narodem kazachskim zmagali się z trudnym okresem represji, deportacji i prześladowań. Nie zważając na trudne warunki życiowe większość Polaków zachowała tradycje narodowe i wpoiła nowemu pokoleniu miłość do narodowych pieśni, tańców i kultury.

Kazachscy Polacy biorą aktywny udział w społeczno-politycznym życiu Kazachstanu, są wśród nich znani prawnicy, uczeni i biznesmeni. Podtrzymują i umacniają więzi ze swoją historyczną ojczyzną. Prezesem Związku Polaków w Kazachstanie jest znany działacz społeczny, profesor Jan Zinkiewicz, który wiele zrobił dla zachowania tradycji narodowych i kultury Polaków. Wdużym stopniu dzięki jego staraniom w Kazachstanie funkcjonuje obecnie pięć polskich stowarzyszeń, które zajmują się zagadnieniami odrodzenia narodowego i kulturalnego.

W naszej miejscowości - Szepietowie - również przebywa rodzina, która przyjechała z Kazachstanu. Spotkaliśmy się z nimi a następnie wykonaliśmy kilka prac poświaconych temu krajowi. Niektórzy brali udział w konkursie plastycznym, zaś inni w literackim. Uczniowie klas V i VI wykonali prezentacje o Kazachstanie. Najlepsi recytatorzy klas I-III przedstawili część artystyczną, która była podziękowaniem dla naszych gości za przybliżenie kart historii naszego narodu.

Utwór o tematyce dowolnej

"Wierszem malowane"

Weź promyk słońca, blask gwiazd, błysk tęczy,
dodaj szum morza, kwiatów kilka naręczy,
gwizd wiatru, co szepce w topolach wysoko,
głęboką zieleń, jaką daje górskie Morskie Oko.

Dodaj do tego szczyptę morskiej fali,
mewę, co buja na niebie w oddali,
cień latawca, którym wiatr kołysze,
piasek gorący - i dźwięki - i ciszę ...

Możesz wrzucić także plusk jeziornej wody,
gdy nocą na pomoście moczysz w niej nogi.
Odgłos bobra, co płynie budować swe tamy,
kajaki, żaglówki, węgorze i kormorany.

Potem mieszaj to wszystko w proporcjach swej duszy,
aż efekt końcowy naprawdę cię wzruszy.
Zobaczysz wtedy, jak doskonałym malarzem - poezja jest właśnie.
I ile ma twarzy...

Dominik Brzozowski
klasa IV, lat 11
Szkoła Podstawowa w Szepietowie

Utwory poświęcone Polakom deportowanym w czasie II wojny światowej na Syberię

"Długa droga przed nimi..."

Tak długa droga przed nimi!
Wagon jest mały i brudny.
Tłum ludzi czeka z nadzieją,
że coś się zmieni, że nie odjadą.
Nie porzucą swych domów, swych bliskich.
Lecz w sercu jednak już czują, że modły im nie pomogą...

Głód, chłód, strach!
Stukot kół pociągu i smród!
Czemu serce tak boli? Czemu żona tak płacze?
Czemu nie można jej powiedzieć "będzie dobrze"?
Czemu tak bardzo chce się pić? Czemu dzieci są nieszczęśliwe?
W sercu każdy z nich czuje, że zna odpowiedź.

Czy będą w Kołymie, Irkucku, Kazachstanie?
Nie ma to znaczenia!
Sybir to Sybir! "Sybiracy" to zesłańcy!
Wszędzie obca ziemia!
Codziennie praca nad ludzkie siły,
Brak snu, dobrego słowa, mróz...

Walka o każdy kęs chleba,
O każdy łyk wody, każdy okruszek kaszy.
Czy wystarczy sił, aby przetrwać najgorsze?
Czy starczy woli walki?
Pamięć o kraju tak boli, jeszcze ciężej znosić zesłanie!
Ból, strach, głód...
Ból, głód, mróz, strach...

Dominik Brzozowski
klasa IV, lat 11
Szkoła Podstawowa w Szepietowie

Utwory poświęcone Polakom deportowanym w czasie II wojny światowej na Syberię

"Syberia"
Och, jak ciężki jest los tych zesłanych na Sybir,
Ich niedole w życiu codziennym chowają wir.
Wir, w który wpędziła ludzi walka i wojna,
Ukryty przez Rosjan jak dama dostojna...

Ale dlaczego właśnie Polaków zabili?
Przecież Ci ludzie w niczym nie zawinili.
Żyli zgodnie, skromnie, ratowali swych braci.
Braci - Żydów. Uznali, że są tego warci.

Mieli serca miękkie, uległe, pomagali.
Byli twardzi i nieugięci, kochali.
Poświecili siebie za nas wszystkich...
Za Polskę ... tego trudu nie docenił nikt...

Anna Powojska
kl. VI a, lat 13
Szkoła Podstawowa w Szepietowie

"Wierszem malowane"

W Gminnym Ośrodku Kultury w Czyżewie odbył się Powiatowy Konkurs Poetycki "Wierszem malowane". Przebiegał on w dwóch etapach:
I. powołana przez organizatora komisja z nadesłanych, niepublikowanych wcześniej wierszy wyłoniła finalistów konkursu;
II. wyłoniono spośród utworów zakwalifikowanych do finału, laureatów konkursu na specjalnie zorganizowanym spotkaniu poetyckim.
W kwietniowym konkursie brali udział uczniowie naszej szkoły: Dominik Brzozowski - klasa IV b oraz Anna Powojska - klasa VI a.
Ania zakwalifikowała się do I etapu, zaś Dominik zajął I miejsce w konkursie o tematyce dowolnej i II pisząc utwór poświącony Polakom deportowanym w czasie II wojny światowej na Syberię.

W KRĘGU LEKTURY: "PRZYPADKI ROBINSONA CRUZOE"

Przypadki Robinsona Crusoe - tytuł powieści podróżniczo-przygodowej Daniela Defoe, napisanej w 1719. Utwór ten opowiada o losach osiemnastoletniego Robinsona Crusoe, który trafia na bezludną wyspę.

Kto z Was potrafi wskazać, które rozdziały lektury przedstawili uczniowie klasy VI?

W KRĘGU LEKTURY: "W PUSTYNI I W PUSZCZY"

W naszej szkole elementy dramy stosowane są na większości przedmiotów. Każdy uczeń wie, że ostatnie zajęcia poświęcone lekturze będą polegały na przedstawieniu spektaklu napisanego na podstawie książki - wybranego rozdziału.

NASZE CZYTELNICTWO

Biblioteka przez cały rok szkolny, na bieżąco prowadzi konkurs „Czytelnik miesiąca” i informuje o wynikach na gazetce „Nasze czytelnictwo”

Począwszy od września najlepsi czytelnicy poszczegolnych miesięcy to:

wrzesień

Szymborska Żaneta - klasa II
październik
Mikołajczyk Alan - klasa II

listopad
Warsicki Kamil - klasa V
grudzień

Włostowski Jakub - klsa II
styczeń

Anita Reczko - klasa VI
luty

Marcin Piekutowski - klasa VI
marzec
Milena Pietrzak - klasa V
kwiecień
Bartosz Uszyński - klasa v

KTO ZNA HARREGO POTTERA??? KTO CZYTA UTWORY BRZECHWY???

W kwietniu 2008 roku odbyły się dwa konkursy:
- klasy I –III - „Brzechwa znany i lubiany”,
- klasy IV –VI - „ Znam Harrego Pottera”.

Konkursy miały  formę testu. Wyniki zostaną podane 14 maja podczas apelu.

POCZYTAJ MI...

Od marca 2008r. nauczyciel bibliotekarz realizując „Program poprawy czytelnictwa” ogłosił akcję „Poczytaj mi…” . Raz w tygodniu na przerwie w bibliotece uczniowie klas starszych (którzy zgłosili chęć udziału w tej akcji) czytają wybrane utwory dla dzieci klas I – III.

KONKURS NA NAJPIĘKNIEJSZY DZIENNICZEK LEKTUR

Na początku grudnia biblioteka ogłosiła konkurs na „Najpiękniejszy dzienniczek lektur” dla klas II – VI.

Termin konkursu: od 1 grudnia 2007 do 24 kietnia 2008 r.
Do konkursu przystąpili chętni uczniowie z klas II- VI . Dzienniczki lektur oceniano w dwóch kategoriach wiekowych:

I kategoria klasy II –III
II kategoria klasy IV-VI

W I kategorii wiekowej:
I miejsce zajęła Paulina Żochowska z klasy IIIa
II miejsce zajęła Krzysztofa Brzozowska z klasy II

W II kategorii wiekowej :
I miejsce zajął Gabriel Wyszyński z klasy VI b
II miejsce zajęła Ewelina Zawistowska z klasy VI a
III miejsce zajęła Katarzyna Kowalczyk z klasy IV a

Wyżej wymienieni uczniowie otrzymali nagrody książkowe.

Nauczyciel bibliotekarz zorganizował w bibliotece szkolnej wystawę pokonkursową „NAJPIĘKNIEJSZY DZIENNICZEK LEKTUR”, którą mogli oglądać wszyscy odwiedzający bibliotekę.

RECENZJE KSIĄŻEK

"NOWE PRZYGODY MIKOŁAJKA"

„Nowe przygody Mikołajka” powstawały od 1959 roku. O wydaniu książki zdecydowała córka Rene Goscinny’ego. Przekazała zapiski ojca wydawcy. Pozycja ukazała się w 2005 r. nakładem Wydawnictwa Znak. Książkę wydano w twardej oprawie z wstążką pełniącą funkcję zakładki. Na 638. stronach znajduje się osiemdziesiąt nowych, niepublikowanych dotąd w Polsce historyjek Goscinny’ego z zabawnymi ilustracjami Sempégo.
Wszystkie łączą ze sobą te same postacie. W każdej głównym bohaterem jest tytułowy Mikołajek. Chłopiec ma wielu przyjaciół, w ich gronie zawsze jest wesoło. Do jego paczki należą miedzy innymi: Alcest, który ciągle je, Gotfryd daje kolegom swoje zabawki, żeby je do końca popsuli, Euzebiusz lubi się bić, ale tylko z przyjaciółmi, bo jest bardzo nieśmiały, Ananiasz, który jest najlepszym uczniem w klasie oraz Joachim, Maksencjusz, Rufus, Kleofas. Sprawiają oni problemy wychowawcze, podobnie jak współcześni uczniowie, może tylko mniej groźne niż obecnie.
W szkole Mikołajek uchodzi za łobuziaka i ciągle wplątuje się w coraz to nowe kłopoty. Nie jest on najlepszym uczniem. Dziwi się, że nikt nie może zrozumieć, iż to nie jego wina, że otrzymał najsłabszą ocenę z klasówki z arytmetyki. Usprawiedliwienia dopatruje się w nieobecności Kleofasa, który zachorował i nie przyszedł do szkoły. Prawdopodobnie to jego praca byłaby wtedy najsłabsza.
Mikołaj wiele dowiaduje się na temat funkcjonowania w środowisku uczniowskim, rodzinie. Wie, że brzydkich słów, których nauczył się na przerwach, nie powinien nigdy powtarzać w domu. Na przerwach owe słowa śmieszą, ale w domu ma przez nie kłopoty.
Ojciec tytułowego bohatera wiecznie jest zapracowany, nie rozumie syna, nie podziela jego radości, nawet wtedy, gdy, dumny z siebie Mikołajek, kupił trąbkę za pieniądze, które dostał za dobre sprawowanie, zaś matka ma już wszystkiego dość.
Moim zdaniem książka przedstawia historie ukazujące świat dzieci i dorosłych. Opisuje ludzkie wady oraz sposób naginania rzeczywistości i faktów do potrzeb sytuacji w jakiej się znajdują. Perypetie szkolne i życiowe bohaterów książki, wzorowane są na realnych doświadczeniach i przeżyciach. „Nowe przygody Mikołajka” stanowią wspaniałe czytadło dla wszystkich, niezależnie od wieku. Czyta się ją płynnie i szybko, gdyż język jest prosty. Przypomina ten, którym posługują się dzieci. Zawiera wiele powtórzeń, prostych konstrukcji zdaniowych. Atutem pozycji jest to, iż każdy rozdział stanowi jeden wpis z pamiętnika chłopca. Dzięki temu odbiorca może czytać książkę w dowolnej kolejności: od końca, co drugi rozdział, gdyż każdy z nich dotyczy czegoś innego. Bardziej dociekliwy czytelnik prawdopodobnie zda sobie sprawę ze swoich wad, ułomności, niedoskonałości wieku dorosłego. Uważam, że jest to książka, którą należy przeczytać. Opowiadania są niezwykle śmieszne, zabawne i interesujące. Owa książka bawi, uczy, wciąga i co najważniejsze ma ukryty sens.

"OKRUSZEK Z ZACZAROWANEGO LASU"

Przeczytałam ostatnio „Okruszka z Zaczarowanego Lasu” Jacka Lelonkiewicza, wydanego w 2005 roku przez wydawnictwo Ezop. 84. stronicowa książeczka otrzymała wyróżnienie w ramach konkursu IBBY – „Książka Roku 2005”.
Jest to książka dla dzieci, ale czasem warto odpocząć i wgłębić się w historię tytułowej postaci i wraz z nią przenieść się do zaczarowanej krainy, gdzie wszystko szczęśliwie się kończy, bo przecież: „(…) jeśli chcesz zrobić coś dobrego, to zawsze ci się musi w końcu udać”.
Ilustracje do ksiązki wykonał Paweł Pawlak. Wprowadzają one czytelnika w specyficzny nastrój. Narratorem jest bajarz. Czytając ową pozycję mamy wrażenie, że sami odpowiadamy na zadane przez niego pytania w stylu – A co by było? I Dlaczego? Ale to on sam udziela odpowiedzi. Poznajemy genezę powstania Zaczarowanego Lasu. I mamy wrażenie, że zarówno Okruszek, jak i wodny Szczurek, Zaczarowany Las i czarodziejski Czarny Kruk istnieją naprawdę. A tymczasem Okruszek to maleńka istota, wyczarowana przez samotnego Czarodzieja, który pragnął mieć kompana do zabawy. Jest miły, uczynny, niezwykle inteligentny i pozytywnie nastawiony do życia. Ma on wielu przyjaciół, potrafi nawet zaprzyjaźnić się ze smokami. Okruszek był zbyt mądry więc Czarodziej wypędził go ze swojego zamku do Zaczarowanego Lasu, gdzie wybudował sobie malutką chatkę na pniu ściętego drzewa i zaprzyjaźnił się ze Starą Myszką. Pewnego dnia do jego chatki przybył tchórzliwy Szczurek, który poinformował Okruszka, że jego świat zaczyna znikać. Nikt inny, tylko on, przy pomocy przyjaciela, będzie musiał zapobiec tej okrutnej zagładzie.
Nim Okruszek i Szczurek odnajdą niszczycieli Zaczarowanego Lasu, przeżyją wiele zabawnych i dramatycznych przygód. Poznają Czarnego Kruka, strapionego Olbrzyma, nieszczęśliwego Króla i Wesołego Robaka, roztargnionego Czarodzieja i żarłoczne Potwory. Czy odnajdą klucz do Skarbca Bajek, gdzie kryje się tajemnica znikającego Lasu? O tym dowie się odbiorca czytając ową książkę.
Uważam, iż „Okruszek z Zaczarowanego Lasu” bawi i uczy czytelnika, który dzięki tej książce dostrzeże znaczenie przyjaźni w życiu człowieka. Historia ta pozwoli zapomnieć dziecku, jak również dorosłemu o trudach dnia codziennego. Każdy kto pochyli się nad tą książką z pewnością nie uzna czas za stracony.

SYSTEM EDUKACJI W ANGLII

Od 25 kwietnia do 7 maja przebywałam w Anglii – w Swindon. Przyglądałam się systemowi nauczania w szkole podstawowej dla obcokrajowców.
Pierwszym poziomem edukacji jest Nursery School (Pre-school Education), który obowiązuje dzieci do piątego roku życia. Nursery School dopowiada polskiemu przedszkolu, natomiast podstawówce odpowiada Primary School. Tutaj dzieci uczą się, gdy osiągają 6 rok życia.
Następnym poziomem edukacji jest Comprehensive School, czyli odpowiednik polskiego gimnazjum. Różnica polega jednak na podziale angielskich gimnazjów na ogólne i selektywne, do których rekrutacja odbywa się przede wszystkim na bazie zainteresowań dzieci.
Angielskie Sixth Form to odpowiednik polskich szkół średnich. Po ukończeniu Comprehensive School młodzież zdaje egzamin „General Certificate in Secondary Education”. Stanowi on podstawę przyjęcia do szkoły średniej, w której pozostaje się do ukończenia 18 roku życia. Sisth Form kończy się egzaminem A: level exam, który teoretycznie odpowiada polskiej maturze.
Na chcących dalej kontynuować pobieranie nauki czeka „College” lub „University”. Uwieńczeniem tego poziomu edukacji jest tytuł Bachelor (w skrócie BA), co z kolei odpowiada polskiemu licencjatowi. Następnym stopniem jest dyplom Master (czyli w skrócie MA). Gdy student uzyska dyplom Bachelor lub Master może kontynuować naukę na studiach uzupełniających, czyli na post-graduate Studies.
Podczas zajęć angielscy nauczyciele mają możliwość stosowania wielu pomocy dydaktycznych. Byłam bardzo zaskoczona, kiedy zobaczyłam, iż w każdej sali umieszczona jest tablica interaktywna. To urządzenie o wyglądzie dużej tablicy, współdziałającej z komputerem i projektorem multimedialnym. Tablica pełni rolę wielkiego monitora, który reaguje na dotyk specjalnego pióra. Dzięki temu osoba stojąca przy tablicy może obsługiwać dowolny program uruchomiony w komputerze. Tablica ma ponadto własne oprogramowanie ułatwiające prace nauczycielowi oraz pozwalające na robienie notatek i zapisywanie ich w pamięci komputera. O tablicach zielonych, po których pisze się kredą, angielscy uczniowie nie mają zielonego pojęcia. Dla nich to zamierzchła przeszłość.
Mam tylko nadzieję, że w Polsce za kilkanaście lat każda szkoła będzie wyposażona w taki  sprzęt, który stanowi wsparcie nauczyciela w procesie edukacji.
Pragnę wspomnieć rownież o jeszcze jednej kwestii. W szkole, gdzie byłam, biblioteka mieści się na korytarzu. Nie ma tam nauczyciela bibliotekarza. Uczniowie samodzielnie dokonują wyboru książek, które biorą do domów nie tłumacząc się nikomu. Nie prowadzą tam rejestru wypożyczeń. Wszyscy wychodzą z założenia, że książka jest dla ucznia i to on decyduje o swoich potrzebach czytelniczych. W szkole, gdzie pracuję takie rozwiązanie nie byłoby możliwe. Sądzę, że większośc pozycji nigdy by nie wróciło do biblioteki. Czy to znaczy, że nasze szkoły źle wychowują dzieci??? 

AKTYWNA SZKOŁA - PROJEKT

Szkoła Podstawowa w Szepietowie przystąpiła do projektu -„Aktywna szkoła”.
Powyżej zostały umieszczone fotki z realizacji projektu.

CELE PROJEKTU:
- organizacja czasu wolnego,
- poznanie tradycji i zwyczajów regionalnych,
- przybliżenie technik rękodzieła naszego regionu,
- poznanie zajęć i przedmiotów codziennego użytku w dawnych czasach naszej małej Ojczyzny,
- nauka tańców regionalnych.

W ramach projektu uczniowie uczęszczali na zajęcia:
1. Koła małego artysty,
2. Koła miłośników ludowych,
3. Koła rękodzieła ludowego,
4. Koła małego regionalisty,
5. Koła szperaczy wieści.

Uczniowie wzięli udział w dwóch wycieczkach:
- do Muzeum Rolnictwa im. ks. Krzysztofa Kluka w Ciechanowcu,
- do siedziby redakcji „Gazety Współczesnej” oraz „Kuriera porannego” w Białymstoku.

Koordynatorzy kół zakupili między innymi:
- 4 reflektory,
- ściankę prezentacyjną,
- stroje dla zespołu,
- aparat fotograficzny,
- skaner,
- drukarkę,
- pamięć przenośną,
- dyktafon.

Biblioteka szkolna ściśle współpracowała z koordynatorami kół udostępniając pomoce dydaktyczne.

REGULAMIN BIBLIOTEKI SZKOLNEJ

REGULAMIN BIBLIOTEKI SZKOLNEJ
Szkoły Podstawowej
w Szepietowie

Rozdział I

Postanowienia ogólne.

1. Ze zbiorów biblioteki mogą korzystać uczniowie, nauczyciele i pracownicy szkoły.
2. Czytelnik zobowiązany jest do zapoznania się i przestrzegania regulaminu biblioteki.
3. W bibliotece obowiązuje kultura zachowania i zakaz spożywania posiłków.
4. Gromadzone przez bibliotekę zbiory udostępnia się:
a) wypożyczając je do domu;
b) na miejscu w czytelni i Multimedialnym Centrum Informacji;
c) przekazując do pracowni przedmiotowych.
5. Do końca maja wszystkie materiały biblioteczne uczniowie mają obowiązek zwrócić do biblioteki.
6. Uczniowie odchodzący ze szkoły są zobowiązani do rozliczenia się z biblioteką.
7. Informacja o czasie pracy biblioteki jest umieszczona na drzwiach wejściowych biblioteki.
8. Za nieprzestrzeganie regulaminu czytelnik może być ukarany zgodnie ze statutem szkoły.
9. W wypożyczalni i Multimedialnym Centrum Informacji obowiązują zasady określone w rozdziale II i  III.

Rozdział II 


Zasady korzystania z wypożyczalni.

1. W wypożyczalni jest wolny dostęp do księgozbioru.
2. Czytelnik może wypożyczyć materiały biblioteczne tylko na swoją kartę.
3. Uczeń może mieć wypożyczone jednocześnie 3 książki na okres nie dłuższy niż 1 miesiąc. Za zgodą bibliotekarza można uzyskać prolongatę na kolejny miesiąc.
4. Uczeń przygotowujący się do konkursu, olimpiady, lub z innych ważnych powodów ma prawo do wypożyczenia większej ilości książek jednocześnie.
5. Na życzenie czytelnika bibliotekarz rezerwuje pozycje aktualnie wypożyczone.
6. Wypożyczone zbiory należy chronić przed zgubieniem lub zniszczeniem.
7. Czytelnik, który zgubi lub zniszczy materiał biblioteczny, musi odkupić identyczny lub inny uzgodniony z bibliotekarzem.
8. W przypadku zagubienia jednego woluminu książki wielotomowej czytelnik odkupuje całość dzieła.

Rozdział III 

Zasady obowiązujące w Multimedialnym Centrum Informacji (MCI)

1. Multimedialne Centrum Informacji służy uczniom i pracownikom szkoły jako źródło wiedzy i informacji.
2. Przed korzystaniem z komputera należy wpisać się do "Zeszytu korzystania z komputerów"
3. Użytkownik MCI ma możliwość indywidualnego przeglądania stron WWW i poczty elektronicznej oraz wyszukiwania informacji z różnych dziedzin wiedzy w zależności od swoich potrzeb edukacyjnych.
4. Komputery w MCI służą przede wszystkim do poszukiwań naukowych.
5. Wprowadzanie do komputera własnych dyskietek, płyt CD-ROM i DVD może odbywać się tylko za wiedzą i zgodą opiekuna Centrum.
6. Niedozwolone jest rozpowszechnianie (kopiowanie, instalowanie) programów i oprogramowań.
7. Przy jednym stanowisku mogą pracować maksymalnie dwie osoby.
8. W przypadku dużej liczby chętnych do korzystania z MCI czas pracy przy komputerze może być ograniczony.
9. Korzystający odpowiada materialnie za stanowisko i wyrządzone szkody (uszkodzenie sprzętu, zawirusowanie).
10. Podczas pracy w MCI należy zachować spokój oraz dbać o porządek i przestrzegać elementarnych zasad etyki internauty.
11. Za nieprzestrzeganie regulaminu użytkownik może zostać pozbawiony prawa korzystania z Centrum na określony czas

PASOWANIE NA CZYTELNIKA

7 kwietnia 2008 r. biblioteka szkolna zorganizowała uroczystość dla klas pierwszych „ Pasowanie na czytelnika”.
Pasowanie na czytelnika to oficjalne przyjęcie najmłodszych uczniów do grona czytelników biblioteki szkolnej. Głównym celem tej imprezy jest „reklama” biblioteki szkolnej i zachęcenie najmłodszych do korzystania z jej zbiorów.
W ramach przygotowań do pasowania, nauczyciel biblioteki zorganizował lekcje biblioteczne, na których uczniowie poznali bibliotekę , jej zbiory, zasady korzystania z biblioteki i wypożyczali pierwsze książki.

Jak poszukiwać informacji w bibliotece szkolnej?

Poszukując w bibliotece materiałów na interesujący Was temat możecie poradzić się bibliotekarza lub samodzielnie spróbować dotrzeć do źródła.
Jeśli potrzebujecie podstawowych, krótkich, konkretnych informacji, szukajcie w encyklopediach, słownikach, poradnikach, bądź innych źródłach informacji bezpośredniej.
Gdy poszukujecie wiadomości szerszych, bardziej szczegółowych lub chcecie rozwijać swoje zainteresowania, przejrzyjcie literaturę popularnonaukową. Natomiast informacje bieżące, najbardziej aktualne znajdziecie w czasopismach.

Korzystajcie z naszych katalogów:

a) KATALOG ALFABETYCZNY odpowiada na pytanie, czy poszukiwana książka znajduje się w bibliotece i wskazuje jej miejsce na półce oraz informuje, jakie dzieła danego autora posiada biblioteka. Może być katalogiem autorskim - posługujemy się nim wtedy, gdy znamy nazwisko autora lub tytuł pracy zbiorowej. Odszukujemy skrzynkę z pierwszą literą nazwiska autora, a w niej karty katalogowe z jego nazwiskiem. Jeśli jest ich więcej - ułożone są alfabetycznie według tytułów. Jeżeli znamy tylko tytuł książki, korzystamy z katalogu tytułowego. Karty katalogowe w katalogu alfabetycznym są ułożone w kolejności alfabetycznej.
b) KATALOG RZECZOWY pozwala zorientować się, jakie książki na interesujący Was temat znajdują się w bibliotece. Karty w katalogu rzeczowym są ułożone w działy - według treści książek, a w obrębie każdego działu w porządku alfabetycznym. Spis działów znajdziemy nad katalogami.
c) KATALOG ZBIORÓW AUDIOWIZUALNYCH zawiera opisy filmów i kaset, jakimi dysponujemy.

W KRĘGU LEKTURY: "ANIA Z ZIELONEGO WZGÓRZA"

W szkole pracuję 8 lat. Zauważyłam, że obecnie dzieci nie czytają lektur szkolnych. Często sięgają do gotowych streszczeń, które pojawiają się na rynku wydawniczym. Gotowe opracowania wyręczają uczniów w samodzielnym czytaniu lektur. A co za tym idzie dziecko zwalnia się tym sposobem z samodzielnego myślenia, hamuje u niego rozwój umiejętności stylistycznych, ogranicza zakres słownictwa i czytania tekstu ze zrozumieniem.
Praca na zajęciach i analiza pierwszych prac pisemnych opartych na danej lekturze ukazała mi jak mały zakres wiadomości posiadają moi wychowankowie. Znają tylko najważniejsze fakty z lektury, nie potrafią napisać krótkich tekstów dotyczących książki i ich słownictwo nie ulega rozszerzeniu. Po wnikliwym przeanalizowaniu tych czynników ujrzałam jak „droga przez skróty ”staje się bardzo negatywnym zjawiskiem w mojej klasie. Analizując karty czytelnicze z biblioteki szkolnej zauważyłam grupę dzieci wypożyczających 1, 2 książki w półroczu.
Na zajęciach języka polskiego mam rozwijać u uczniów samodzielność myślenia, twórczą, indywidualną pracę z utworami z zestawu lektur szkolnych, rozumienia czytanego tekstu i umiejętność korzystania na zajęciach z tekstu. Korzystanie z gotowych opracowań odbiera moim uczniom możliwość spotkania się z indywidualnym stylem danego autora, zaciera najważniejszy przekaz tekstu, negatywnie wpływa na poziom wiedzy jak i wielu umiejętności dotyczących korzystania z lektury. Tak więc zastąpienie oryginalnego teksu opracowaniem wpływa na ubożenie słownika dzieci, zaniża poziom stylistyczny ich prac.
Postanowiłam urozmaicić formy podsumowywania znajomości lektur poprzez tworzenie: gier planszowych dotyczących danej pozycji, banku pytań. Prowadzę zajęcia metodami aktywizującymi, najczęściej wykorzystuje dramę. Uczniowie podzieleni na grupy muszą stworzyć własne scenariusze. W ten sposób wykazują się znajomością lektury. Tradycyjna lekcja staje się bardziej efektywna.

W KRĘGU LEKTURY: "AKADEMIA PANA KLEKSA"

„Akademię Pana Kleksa” napisał Jan Brzechwa w 1946 roku. Przedstawia ona historię dwunastoletniego Adasia Niezgódki, który został umieszczony w tytułowej akademii wraz z dwudziestoma trzema innymi chłopcami. Wszyscy noszą imiona zaczynające się na literę A. Opiekę nad nimi sprawuje pan Kleks wraz z Mateusza (uczonym szpakiem, który wymawia jedynie końcówki wyrazów).
Dzień w akademii zaczyna się o piątej rano, kiedy to na nosy chłopców kapie woda prosto ze śluz umieszczonych w suficie. Wszyscy pędzą pod prysznic, z którego płynie woda zawsze z dodatkiem jakiegoś soku. O wpół do szóstej jest śniadanie, a o szóstej apel, po którym pan Kleks zbiera od chłopców senne lusterka. Lekcje zaczynają się o siódmej, są to między innymi: kleksografia, przędzenie liter, leczenie chorych sprzętów. Przedstawione zajęcia w „Akademii Pana Kleksa” różnią się od lekcji, jakie my mamy w szkole.
A tak oto wyglądała lekcja poświęcona lekturze.

W KRĘGU LEKTURY: "KOPCIUSZEK"

Kolejny raz wcieliliśmy się w role aktorów. Tym razem wystawiliśmy spektakl pt. „Kopciuszek”. Zostaliśmy podzieleni na 3 grupy. Samodzielnie zredagowaliśmy scenariusze. Omówiliśmy dobór kostiumów i rekwizytów. Nad przygotowaniem wystąpienia czuwała nauczycielka pracująca w bibliotece, gdzie odbywaliśmy próby przed naszymi lekcjami.

Sara